Wiesiu, Wiolu, Gosiu - wszystkim Wam gratuluję cudu noszonego w brzuszku i trzymam kciuki

Przy okazji całej tej dyskusji chciałabym też napisać kilka słów.

Kiedy byłam bezdzietna ze zdziwieniem i zupełnym niezrozumieniem patrzyłam na wielodzietne, biedne rodziny, które ledwo wiązały koniec z końcem. Nie rozumiałam, jak można mieć dzieci, kiedy nie można zapewnić im przyszłości. A co by było gdyby coś stało się rodzicom? To taka nieodpowiedzialność.

Teraz, gdy sama jestem matką, moje poglądy nieco się zmieniły. Dziecko to dar, cud i szczęście. Czasem przychodzi niezapraszane, ale nawet wtedy zmienia życie na lepsze.

Kiedyś panowałam nad swoimi finansami, jasno widziałam przyszłość. Teraz borykam się z problemami finansowymi, co miesiąc staję nad przepaścią bankructwa i zaglądam w nią z lękiem. Zrozumiałam, że nie wszystko zależy od nas. Czasem życie zbierze nam pewność materialną, a to, co pomoże nam przetrwać, to rodzina, a szczególnie dzieci. Mam nadzieję, że zdążę jeszcze powiększyć rodzinę. Cieszę się, że zrozumiałam sens macierzyństwa i myślę, że nawet w niepewnych czasach cud narodzin pozostanie cudem.

I przestałam uważać, że osoby niezaradne życiowo są same sobie winne. Może sama do nich wkrótce dołączę? Wokół jest tylu życzliwych, dobrych ludzi, którzy choćby słowem pomogą mi przetrwać.

Wcześniej nigdy bym się pod tym nie podpisała, ale teraz w każdej trudnej sytuacji myślę, że "wszystko się JAKOŚ ułoży".