Kuńska grupa językowa obejmuje języki powstałe na bazie starożytnego literackiego języka krakirskiego lub jego dialektów.



Podgrupa centralna – obejmuje języki używane na wyspie Karii i położonej w jej bezpośredniej bliskości Iszlachi (kra. IslĂŤaqĂŤa).
- krakirski †
- karski (1); dialekty: molstudzki (a), warkiński (b), klakiersko-gargamielski (c), iszlacki (d), entoński (e), golbacki (f), usiduski (g), kortacki (h), zubacki (i).
Podgrupa zachodnie – obejmuje języki ludów pochodzenia krakirskiego zamieszkujących region Morza Trzcin – Pobrzeże Zaimkowe, Półwysep Hiundajski, wyspę Korsarię, Archipelag Hossy i Archipelag Bessy. Są to języki ukształtowane na bazie starożytnych dialektów zachodniej Karii – miast portowych Warkini (kra. BĂŤatrqeinla), Klakiera (Qlaqerre), Dimy (Dima) i Gargamela (Gargaemerle).
-korsaryjski (2 – wyspa Korsaria)
-koźmiński (5 – wschodnia część wyspy Kozmy*)
-klintoński (6 – półwysep Klinton)
-herbercki, widacki, kaszlucki (7 – rozproszone po Pobrzeżu Zaimkowym i zdominowane przez Wajtułów)
-hossycki zachodni (Zachodnia Wyspa Hossy – poza mapą)
-hossycki wschodni (Wschodnia Wyspa Hossy – poza mapą)
-bessański północny (Północna Wyspa Bessy – poza mapą)
-bessański południowy (Południowa Wyspa Bessy – poza mapą)
Podgrupa wschodnia - języki ludów pochodzenia krakirskiego zamieszkujących wyspy Morza Trzcin (Mroję, Wyspę Natu i Wyspę Ksatu) oraz wschodnią część Pobrzeża Zaimków. Są to języki ukształtowane na bazie starożytnych dialektów północno-wschodniej Karii – miast portowych Kortatu (kra. Qårtate), Usidusu (Ussiduse) i Mamry (Mammra).
-mrojski(3 – wyspa Mroja)
-lański (4 – wschodnie Pobrzeże)
-natuski (Wyspa Natu – poza mapą)
-ksatuski (Wyspa Ksatu – poza mapą)

Osobne miejsce wśród grupy krakirskiej zajmuje język xoaxĭo (choachio), używany przez osadników Krakirskiech w Gluristacie (poza mapą).

*Druga nazwa wyspy to Lutera.

Główne cechy poszczególnych grup:
Zachodnie – upraszczanie (dość chaotyczne) grup spółgłoskowych, przejście [j] do [h] (nie zaszło tylko w koźmińskim), upodobnienie się przymiotnika do przysłówka, często wtórne nadanie przymiotnikowi końcówek rzeczownika (korsaryjski, herbercki, kaszlucki), zanik rozróżnienia m-y [θ] [ð] a [t] [d].
Wschodnie – zanik końcówek rodzajowych dla rzeczownika, w konsekwencji wprowadzenie rodzajnika (mrojski, natuski) lub zanik kategorii rodzaju (lański), nowe czasy (czasy ciągłe, czas zaprzeszły), częste wykorzystanie imiesłowów, sięgające starożytności ubezdźwięcznienie [z] i [Ʒ] oraz udźwięcznienie [θ] (tzw. mała przesówka spółgłoskowa).
Nie ma zasady, co do liczby zachowanych przypadków: w większości języków zachowały się ich od trzech do pięciu. Skrajnymi przypadkami są xoaxĭo (nie ma ich wcale) oraz lański (7).