Hejka.
Mam na imię Grzesiek, lat 11. Mieszkam w Zakopanem. Edukuje się w Szkole Podstawowej numer 1 imienia Heleny Marusarzówny. Lubię czytać książki. Minusem tego jednak jest to, że nie lubię od niedawna chodzić do biblioteki. Wszystkie ksiazki chciałbym mieć własne - na półce. Może to jakaś choroba? Może... Ale nie chcę jej leczyć...
No to... hej ...

Hejka.
Mam na imię Grzesiek, lat 11. Mieszkam w Zakopanem. Edukuje się w Szkole Podstawowej numer 1 imienia Heleny Marusarzówny. Lubię czytać książki. Minusem tego jednak jest to, że nie lubię od niedawna chodzić do biblioteki. Wszystkie ksiazki chciałbym mieć własne - na półce. Może to jakaś choroba? Może... Ale nie chcę jej leczyć...
No to... hej ...

Hejka.
Mam na imię Grzesiek, lat 12. Mieszkam w Zakopanem. Edukuje się w Szkole Podstawowej numer 1 imienia Heleny Marusarzówny. Lubię czytać książki. Minusem tego jednak jest to, że nie lubię od niedawna chodzić do biblioteki. Wszystkie ksiazki chciałbym mieć własne - na półce. Może to jakaś choroba? Może... Ale nie chcę jej leczyć...
No to... hej ...

ciekawa stronka
w podobnym klimacie czytam teraz książkę" Laury na śniegu" o Bronku Czechu i Helenie Marusarzównie

Stanisław Marusarz (ur. 18 czerwca 1913, Zakopane, zm. 29 października 1993, Zakopane, pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku) – wybitny polski przedstawiciel sportów zimowych: narciarz klasyczny (skoczek i dwuboista) i alpejczyk (osiągał dobre wyniki w biegu zjazdowym i kombinacji alpejskiej), czterokrotny olimpijczyk (1932, 1936, 1948, 1952). Później trener narciarski.

Przygodę ze sportem i skokami narciarskimi rozpoczął w wieku 10 lat. Okres jego największych osiągnięć to lata międzywojenne. W 1938 został wicemistrzem świata w skokach narciarskich, sukces ten zapewnił mu zwycięstwo w Plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca Polski w 1938.

Podczas II wojny światowej brał czynny udział w podhalańskim ruchu oporu – był kurierem tatrzańskim. Aresztowany w 1940 przez gestapo i uwięziony w Krakowie. Za działalność skazany na karę śmierci, uciekł i do końca wojny ukrywał się na Węgrzech.

W 1955 r. jeden z najwybitniejszych skoczków w historii narciarstwa Norweg Birger Ruud, w jednym z wywiadów oświadczył, że Stanisław Marusarz stanowi fenomen zwycięstwa tężyzny fizycznej nad czasem – czterdzieści parę lat życia i ponad dwadzieścia lat na skoczniach świata i wciąż nie utracone miejsce w światowej czołówce. Dodał, że nie zna podobnego faktu w historii światowego narciarstwa. I chyba rzeczywiście nie ma drugiego narciarza, który przez ponad 30 lat startował i potrafił pokonać o 20 lat młodszych od siebie młodych skoczków, z tego powodu często był nazywany "dziadkiem".

Rekordzista świata w długości skoku – 17 marca 1935, Planica – 95 m.

Zmarł na Starym Cmentarzu w Zakopanem, wygłaszając przemówienie na pogrzebie swojego dowódcy z czasów okupacji Wacława Felczaka.

Jego imieniem nazwano skocznię narciarską Wielka Krokiew w Zakopanem.

Był bratem Heleny Marusarzówny.

Bronisław Czech, urodził się 25 lipca 1908 r. w Zakopanem.
Był człowiekiem bardzo uzdolnionym. Znany jest jako polski narciarz, trzykrotny reprezentant Polski, na zimowych igrzyskach olimpijskich w latach 1928-1937, wielokrotny mistrz Polski w konkurencjach klasycznych i alpejskich. Poza sportem narciarskim uprawiał taternictwo i szybownictwo, był ratownikiem górskim. Oprócz uzdolnień sportowych był także artystą. Malował na szkle i rzeźbił. Wszystkie te zajęcia nie przeszkadzały Mu w ciągłym zdobywaniu wiedzy. Najpierw uczęszczał do Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego, a po jej ukończeniu podjął studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego.
Był wielkim patriotą. Służbę wojskową odbył w 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku Białej. Gdy wybuchła II Wojna Światowa wraz z bratem udali się na wschód, aby dołączyć się do polskich formacji wojskowych. Niestety po miesięcznej tułaczce powrócili do Zakopanego. Bronisław włączył się w działalność konspiracyjną i przeprowadzał ludzi przez „zieloną granicę" na Węgry. Proponowano Mu pozostanie w Budapeszcie, On jednak zbyt bardzo kochał Ojczyznę, by mógł do niej nie wrócić.
14 maja 1940 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Tarnowie, a następnie po kilku tygodniach przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Pracował w stolarni, a potem malował akwarele, malował na szkle i rzeźbił. Proponowano Mu obywatelstwo niemieckie i występy w narciarskiej reprezentacji niemieckiej. On wolał jednak tożsamość polską i obóz niż tytuł zdrajcy.
Jego życie zakończyło się w obozie w Oświęcimiu. Zmarł na udar serca 5 czerwca 1944 roku. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Oświęcimskim.
Symboliczna mogiła Bronisława Czecha znajduje się w Zakopanem, na Cmentarzu na Pęksowym Brzysku.
Od 1946 dla uczczenia jego pamięci odbywają się coroczne narciarskie Międzynarodowe Zawody o Memoriał Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny

ZNICZ OLIMPIJSKI (1969)

Film fabularny
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 1969
Premiera: 1970. 02. 10
Gatunek: Film wojenny
Dane techniczne: Czarno-biały. 2485 m. 87 min.
Plenery: Zakopane, Tatry (m. in. kolejka na Kasprowy Wierch), Budapeszt. Film zrealizowano przy pomocy Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Polskich Kolei Linowych w Zakopanem.

OPIS:
Oparta na autentycznych przeżyciach Heleny Marusarzówny, Bronisława Czecha i Stanisława Marusarza opowieść o działalności konspiracyjnej polskich narciarzy - łączników między okupowanym krajem i placówkami na Węgrzech.
Rok 1940. Trener niemiecki usiłuje nakłonić sławnych polskich narciarzy do startu w barwach hitlerowskiego klubu. Ci jednak podejmują pracę konspiracyjną - zostają kurierami na szlaku Zakopane - Budapeszt. Przewożą meldunki i przesyłki. Akcją kieruje kapitan "Szarotka", jednym z kurierów jest góralka Hanka, na której trop wpadają Niemcy ...

Ekipa
Reżyseria: Lech Lorentowicz
Współpraca reżyserska: Walentyna Maruszewska, Ryszard Rydzewski, Marian Ziętkiewicz, Helena Białecka
Scenariusz: Zdzisław Skowroński
Zdjęcia: Bogusław Lambach
Operator kamery: Wiesław Pyda
Współpraca operatorska: Józef Letkier, Julian Zwierzyński
Scenografia: Ryszard Potocki
Współpraca scenograficzna: Henryk Jóźwiak, Stanisław Moruzgała
Dekoracja wnętrz: Jan Hawryłkiewicz
Kostiumy: Albina Woźniak
Muzyka: Waldemar Kazanecki
Choreografia: Edward Radulski
Dźwięk: Mikołaj Kompan
Montaż: Felicja Rogowska
Współpraca montażowa: Maria Mastalińska, Lidia Pstrokońska
Charakteryzacja: Halina Sieńska
Opieka artystyczna: Jerzy Zarzycki
Konsultacja: Cezary Chlebowski, Stanisław Marusarz, Antoni Miller
Kierownictwo produkcji: Jerzy Rutowicz
Współpraca produkcyjna: Tadeusz Słaby, Tadeusz Chojnacki, Zbigniew Ronert
Produkcja: Studio Filmowe (d. Zespół Filmowy) Iluzjon
Atelier: Wytwórnia Filmów Fabularnych (Łódź)
Laboratorium: Wytwórnia Filmów Fabularnych (Łódź)

Obsada aktorska:
Jadwiga Andrzejewska (matka Hanki), Wanda Neumann (Hanka), Tadeusz Kalinowski (kapitan "Szarotka"), Edmund Fetting (szef Gestapo w Zakopanem), Jerzy Jogałła (Władek), Józef Morgała (Maciek), Zygmunt Maciejewski (trener Schmidt), Stanisław Niwiński (Bolek), Aleksander Bednarz (oficer niemiecki), Andrzej Buszewicz, Edward Dobrzański, Jacek Domański (Franek), Zbigniew Filus, Krzysztof Fus, Mirosław Gruszczyński (Janek), Leszek Herdegen (major), Andrzej Herder (Artur Ringer), Jerzy Janeczek (Wojtek), Eugeniusz Korczarowski, Andrzej Krasicki (porucznik żandarmerii), Edward Radulski, Janusz Sykutera (Niemiec w Budapeszcie), Henryk Staszewski, Roman Talarczyk, Grzegorz Warchoł (Czesiek), Tomasz Zaliwski (Wacek, niemiecki szpicel wśród narciarzy), zespół baletowy Operetki Łódzkiej, Olgierd Łukaszewicz (polski narciarz; nie występuje w czołówce)
Nagrody filmowe
1973 - Wawrzyn Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Pierwowzory
Pierwowzór: NOCNE SZLAKI
Zbiór opowiadań; pierwodruk: Warszawa 1964.
Gatunek: Opowiadanie
Autor pierwowzoru: Cezary Chlebowski


AVI File Details
========================================
Name.........: 1969.Znicz.olimpijski.avi
Filesize.....: 626 MB (or 641,676 KB or 657,076,224 bytes)
Runtime......: 01:27:07 (130,675 fr)
Video Codec..: DivX 5.0
Video Bitrate: 903 kb/s
Audio Codec..: 0x0055(MP3) ID'd as MPEG-1 Layer 3
Audio Bitrate: 96 kb/s (48/ch, stereo) CBR
Frame Size...: 680x448 (1.52:1)

Cmentarz Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem (nazywany też starym cmentarzem) to pierwszy zakopiański cmentarz przy ul. Kościeliskiej, powstały w połowie XIX wieku, na którym od lat dwudziestych XX wieku chowano - oprócz tych, którzy posiadali tu rodzinne grobowce - już tylko ludzi wybitnych i zasłużonych dla Zakopanego, Tatr i Podhala.

Nazwa cmentarza pochodzi od nazwiska darczyńcy ziemi, na której jest zlokalizowany, Jana Pęksy. W gwarze góralskiej brzyz (brzyzek) oznacza urwisko nad potokiem.
Pęksowy Brzyzek jest miejscem szczególnym w historii Zakopanego. Jest śladem istnienia tych, którzy jak Tytus Chałubiński kreowali rzeczywistość miasta i tych, którzy tworzyli jego legendę, jak Sabała, czy słynny skoczek narciarski i kurier tatrzański Stanisław Marusarz. Jest śladem ostatnim artystów związanych z Tatrami, wrosłych swą twórczością w podhalański folklor oraz pamięcią o znanych przewodnikach tatrzańskich. Prawie każdy, kto zapisał się w dziejach miasta i Tatr znalazł tu swoje miejsce.
Na Pęksowym Brzyzku znajduje się około 500 grobów, w tym 250 osób zasłużonych. Cmentarz otacza kamienny mur. Prawie wszystkie nagrobki są niepowtarzalnymi dziełami sztuki; wykonanymi w drewnie, metalu lub kamieniu kapliczkami, góralskimi krzyżami, rzeźbionymi w motywy podhalańskie, malowanymi na szkle. Wiele z nich powstało w pracowni Władysława Hasiora (gdy jeszcze uczył w Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem), m.in. rzeźby na grobie Marii Witkiewiczowej, Józefa Fedorowicza – „Pimka”, Antoniego Rząsy, Wandy Widigierowej).


Zaraz przy wejściu, z prawej strony znajduje się symboliczny grób Witkacego, razem z mogiłą jego matki. Nieco dalej pochowany jest Stanisław Marusarz (z żoną lreną), Helena Marusarzówna i Kornel Makuszyński, na którego nagrobku zawsze palą się lampki przyniesione przez dzieci. Naprzeciw, po drugiej stronie alejki, znalazł swoje miejsce grób Władysława Orkana, z jego lewej strony spoczęły prochy Kazimierza Przerwy-Tetmajera, z prawej zaś Tytusa Chałubińskiego, a w drugim rzędzie Sabały i Stanisława Witkiewicza. W głębi cmentarza, znajdują się nagrobki Karola Stryjeńskiego, Antoniego Kenara, Jana Długosza, Antoniego Rząsy (którego dłuta jest pomnik na mogile Antoniego Kenara), Władysława Hasiora. Przy bramie - grobowiec rodziny Chramców, mogiła ks. Józefa Stolarczyka, a nieco dalej Beaty Obertyńskiej. Na końcu cmentarza, pod murem, to już najnowsza historia w dziejach cmentarza, kamienny nagrobek Mieczysława Biernacika, artysty-kowala i muzyka, który góralską filozofią połączył rzemiosło i sztukę.
Przed cmentarzem po lewej stronie od wejścia znajduje się zabytkowy kościółek pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, najstarszy drewniany kościół w Zakopanem, powstały w latach 1847 – 1852. Wystrój wnętrza tworzą obrazy ludowe oraz drewniane figurki pochodzące z połowy XIX wieku. Na ołtarzu replika częstochowskiego obrazu Czarnej Madonny.