"Jest tancerką Teatru Muzycznego w Gdyni od października 2008 roku. Można zobaczyć ją w spektaklu "My Fair Lady", "Fame" i w "Skrzypku na dachu".

Po ukończeniu Szkoły Baletowej tańczyła w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Następnie pracowała w Państwowej Operze Bałtyckiej w Gdańsku, początkowo jako tancerka zespołowa, a potem jako koryfej.

Tańczyła w wielu spektaklach, m.in. "Jezioro Łabędzie"; "Don Kichot"; "Dziadek do orzechów"; "Romeo i Julia"; "Giselle"; "Grek Zorba"; "Pan Twardowski"; "Piotruś i Wilk"; "Abalecadło", a także we współczesnych spektaklach takich jak "Pocałuj mnie, okłamuj też"; "Edith"; "...z nieba"; "4&4".

Jest absolwentką Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Gdańsku (2002).
Studiuje na 5-tym roku Pedagogiki na Uniwersytecie Gdańskim.
Uczestniczyła w warsztatach tańca w Poznaniu "Biennale Modern Dance", gdzie szkoliła się w różnych technikach tańca."

U nas gier i konkursów nie będzie wcale. ?adnego macania czy rozbierania się ma nie być hihi. Nie bedzie wyciągania ludzi na środek nic z tych rzeczy. Jeśli sytuacja będzie tego wymagała to możliwe są zabawy przy muzyce inicjowane przez dj - grek zorba, czy muzyczny pociąg

Oczepiny będą stosunkowo krótkie, ok 20 minutowe, goście śpiewają kilka zwrotek, następuje zdjęcie welonu i krawat. ja rzucam wiązanką, K. krawatem. Następnie taniec nowej pary młodej. Jeśli ktoś zabierze nam buty to oczywiście odbędzie się ich wykup i to by było na tyle :30:

Wiem!!!
Przypomniałam sobie!

Ten taniec się nazywa ZORBA...
Jest taki dziwny troche.
Jak jakiś Grek tańczy to reszta robi wokół niego kółeczko, kuca i klaszcze.
xD

Uwielbiam! Pamiętam jak dziś, dzień w którym zobaczyłam przedstawienie baletowe. Było to około 17 lat temu, kiedy to ze szkołą podstawową byliśmy na gościnnym występie baletu Opery Warszawskiej - "Dziadku do orzechów". I od tamtego czasu zachłysnęłam się baletem. Był to czas świetności zespołu baletowego Teatru Wielkiego w Łodzi - "Próba", "Grek Zorba", "Lady Makbet", "Faust goes rock", "Giselle", "Sen nocy letniej" i Wiele wiele innych. I oczywiście Łódzkie Spotkania Baletowe, które odbywają się co dwa lata, prezentujące najlepsze zespoły z całego świata i przeróżne techniki tańca - od klasyki po modern. Kochałam się do szalenstwa w Sławku Woźniaku i Piotrku Chojnackim - kiedyś byli solistami TW w Łodzi, dziś Opery Narodowej. Rozpaczałam jak opuścili mój ukochany teatr.
Łódzki zespół baletowy przez ostatnie lata był niestety bardzo odsunięty na boczne tory. Kiepskie przedstawienia i zdjęcie z afisza hitów - po prostu porażka. Na szczęście ostatnio coś się ruszyło. Zapraszam do Łodzi na rewelacyjną "Cinderellę" i "Śpiącą królewnę" Giorgio Madii:

"(...) Oparte na powszechnie znanej bajce libretto zostało przez Madię przeniesione w lata 50. Znany w Łodzi ze znakomitej realizacji "Śpiącej królewny" Czajkowskiego (nagrodzonej "Złotą Maską" ) - wybitny choreograf i reżyser Giorgio Madia należy do grupy tych inscenizatorów, którzy tradycję teatralną przenoszą w uniwersalny wymiar, nadając treściom zawartym w libretcie nowy sens i znaczenie, różnorodność interpretacji i niepospolitą plastykę. Sam język choreograficzny i inscenizacyjny Madii jest niezwykle oryginalny i indywidualny; z jednej strony daje możliwość technicznych popisów tancerzy, z drugiej - jest dla widza atrakcyjny i zrozumiały. "Kopciuszek" w takiej wersji interpretacyjnej i estetycznej to baśń dla widza w każdym wieku (...)"

Był to czas świetności zespołu baletowego Teatru Wielkiego w Łodzi - "Próba", "Grek Zorba", "Lady Makbet", "Faust goes rock", "Giselle", "Sen nocy letniej" i Wiele wiele innych. I oczywiście Łódzkie Spotkania Baletowe, które odbywają się co dwa lata, prezentujące najlepsze zespoły z całego świata i przeróżne techniki tańca - od klasyki po modern. Kochałam się do szalenstwa w Sławku Woźniaku i Piotrku Chojnackim - kiedyś byli solistami TW w Łodzi, dziś Opery Narodowej. "

Zgadzam się z Tobą całkowicie
Grek Zorba i Faust to było coś cudownego
Ale "Próba" to był totalny odlot - widziałam ten spektakl 11 razy, niesamowite połączenie klasycznego baletu z tańcem nowoczesnym, Bacha z muzyką elektroniczną ... no i szalałam na punkcie Piotrusia Chojnackiego (może nie był piękny ale jak tańczył - takie nasze łódzkie Ciacho)
Jak ja sie cieszyłam jak udało mi się zdobyć muzyke z tego spektaklu (chyba 2135 kopia oryginału ... może jakość nie jest super ale nadal bardzo ją lubie )
Podobno powstało kilka prac magisterskich z socjologii na temat tych łódzkich spektakli bo ściągneły do teatru (dobrowolnie!) tłumy "młodzieży w wieku szkolnym" która wcześniej na samą myśl o pójściu na balet wpadała w panike.

Niedawno byłam sobie na Greku Zorbie w Operze Narodowej w Warszawie - to dokladnie nasz łódzki spektakl, grał i Sławek i Piotr

grek zorba taniec

Grek Zorba - Nikos Kazantzakis


Książka poruszająca, w której przyciągają się dwa fronty ludzkiego jestestwa. Spotykamy tu młodego pisarza, filozofa, z dnia na dzień coraz bardziej zafascynowanego odmiennym dla niego światem obieżyświata Zorby. Rozważania, przemyślenia życiowe stają nagle naprzeciw instynktowi i umiłowaniu życia, witalności. Niepewność młodości i doświadczenie życiowe zaczynają współgrać. Pisarz i robotnik zaprzyjaźniają się. Opowiadania o wyzwoleniu własnej duszy starego Zorby zdumiewają młodego słuchacza i przyprawiają o... zazdrość. W ten sposób: "Co to za cudo, szefie, ten lazur, który kołysze się het, daleko? Morze? A to w zielonym fartuchu w kwiatki? Ziemia? Jaki artysta to stworzył?" może cieszyć się z każdego poranka tylko człowiek wolny. Mieć łzy w oczach na ten widok może tylko człowiek doświadczony. Zorba swą wrażliwość otrzymywał od losu stopniowo razem z każdą złą chwilą w życiu, kiedy palił wioski, gwałcił kobiety, kradł i zabijał całe rodziny, kiedy walczył za ojczyznę. I kiedy na starość zrozumiał, że wszyscy są równi, że tak samo kochają się i lękają - poczuł się wolny.

" - Oto jest wolność - pomyślałem. - Niewolnik namiętności zbierania złotych monet nagle przezwycięża tę namiętność i rozrzuca swój skarb na cztery wiatry. Wyzwolić się z jednej namiętności, aby poddać się innej, szlachetniejszej... Ale czyż to również nie jest forma niewoli? Poświęcać się dla idei, dla rodzaju ludzkiego, dla Boga? A może im dalej znajduje się pan, tym dłuższy sznur na szyi niewolnika. Możemy wtedy bawić się i dokazywać na szerszej arenie i umrzeć nie naciągnąwszy sznura do końca. Czy nie to właśnie nazywamy wolnością?".

Aleksy Zorba - uosobienie miłości cielesnej i duchowej, tańca, natury, radości z pracy, wolnej chwili, każdej chwili i drobnostki, z picia, jedzenia...

" - Ojczyzna, mówisz... Wierzysz w bzdury, które plotą twoje szpargały... Posłuchaj, mnie powinieneś wierzyć, nie im: jak długo będą istniały granice, tak długo człowiek pozostanie zwierzęciem, dzikim zwierzęciem... Ale ja, chwała Bogu, wyzwoliłem się, skończyłem z tym! A ty?

Nie odpowiedziałem. Zazdrościłem temu człowiekowi, który żył całym sobą, każdą kroplą krwi - walczył, zabijał, całował - doznawał tego wszystkiego, co ja samotnie próbowałem zgłębić za pomocą pióra i atramentu. Wszystkie problemy, które chciałem rozwiązać, rozsupłując jeden węzeł za drugim, nie ruszywszy się ze swego krzesła, ze swojej samotni, ten człowiek rozcinał szablą w czystym górskim powietrzu."

Przeszkody, jakie Zorba napotykał na swojej drodze i zwycięstwa, których dokonywał sobie tylko znaną mocą, w rezultacie stały się dla mnie wzorem postępowania. Żyć. Pełnią. Całą sobą. Nie zamykać się. Doświadczać i dopiero przekazywać innym - to stało się priorytetem.

"To jest trudne. Do tego potrzeba odrobiny szaleństwa. Szaleństwa. Słyszysz? Trzeba wszystko postawić na jedną kartę, a ty masz rozum i on weźmie górę. Rozum jest jak sklepikarz, prowadzi rachunki, notuje przychód i rozchód, zysk i stratę. Zawsze pilnuje swoich oszczędności i nie zrywa sznura, o nie! Ale jeśli nie przetniesz sznura, jaki smak może mieć twoje życie? Smak rumianku, mdławego rumianku. Jednego tylko ci potrzeba. Odrobiny fantazji. Bo jeśli tego brak..." Źródło: tu
Książka o której można powiedzieć, że ma na celu (jeśli można to tak ując) naukę radości, odnajdywanie szczęścia w każdej, nawet najdrobniejszej, sprawie. Do muzyki czy tańca potrzebny jest nastrój. Radość, która powinna płynąć z tych czynności nie może być zabarwiona smutkiem.