Ruch drgający-dragania to procesy, w których określona wielkość fizyczna na przemian rośnie i maleje.Pełny cykl drgania nazywa się okresem, a liczba cykli w jednostce czasu to częstotliwość drgań.Np.sprężysty pręt metalowy, wahadło,bicie serca.Ruch harmoniczny-to taki ruch w którym opory ruchu są pomijalnie małe.

Cechy tego ruchu:powtarzający się,prędkość ciała ulega zmianie, zmienia się jaj wartość i zwrot,ciało zbliża się do położenia równowagi r. Przyśpieszonym, a oddala się od niego opóźnionym, w max.wychyleniu szybkość ciała=0,a kiedy przechodzi przez położenie równowagi ma max szybkość.Wahadłem matematycznym nazywamy ciało o masie m skupionej w jednym punkcie zawieszone na nieważkiej i nierozciągliwej nici.( )Drgania własne-tzn., że raz wprawione w ruch wahadło wykonuje drgania o nie zmieniającym się okresie.Odwrotność okresu drgań własnych to częstotliwość drgań własnych.Rezonans-jeżeli częstotliwość siły wymuszonej i drgań własnych jest równa lub prawie równa-amplituda osiąga wartość maksymalną.Gaz doskonały-to taki opis właściwości w którym pominiemy wszelkie oddziaływania”na odległość” występujące między cząsteczkami.(Istnieje teoretycznie).Ruchy Browna-chaotyczne ruchy wykonywane przez cząstki w gazie i cieczy. Ich przyczyną są ruchy i zderzenia cząsteczek. CIECZ- ciało, które ma określoną objętość, a nie ma określonej postaci, Własności cieczy są zależne od temperatury, w niższych temp., bliskich krzepnięcia, ciecz wyraźniej upodabnia się do ciał stałych (krystalicznych), a w wyższych temperaturach — do ciał gazowych. Ciecz różni się od gazów głównie tym, że jej cząsteczki (drobiny) silnie oddziałują wzajemnie na siebie za pośrednictwem sił. Siły spójności-siły międzycząsteczkowe dziłające tylko między cząsteczkami cieczy Siły przylegania- siły działające między cząsteczkami cieczy i ścianek naczynia Prawo Hooke’a-prawo opisujące zależność odkształcenia ciała stałego od przyłozonych sił zew., poddanego sciskaniu lub rozciąganiu.( ) Prawo Ohma- Natężeni prądu w przewodniku jest wprostproporcjonalne do napięcia elektrycznego przyłożonego między końcami przewodnika ( ) Natężenie prądu-wartość ładunku elektrycznego, który przepływa przez przekrój poprzeczny w jednostce czasu (1A, amper) Diamagnetyki-(szkło, ołów) w obecności obcego pola magnetycnego wytwarzają własne,słabe,przeciwne do zew pola pole magnetyczne, Paramagnetyki-(ebonit,magnez)w obecności pola magnetycznego indukuja własne,słabe pole zgodne z polem zew.Ferromagnetyki(ciała stałe o bud.krystalicznej)w obecności pola magnetycznego wykazują silne pole.

Zrobił ktoś może ściąge z tych zagadnień na sesje?

Jestem w trakcie tworzenia, jak ktoś też liczy na pomoce naukowe to mile widziana pomoc

edit

Widze że wszyscy sie uczą i nie chcą ściągi...
W razie czego wrzucam to co do tej pory udało mi sie znaleźć


Wyżażanie – nagrzewanie do określonej temp. wygrzewanie w tej temp, i chłodzenie z szybkością umożliwiającą uzyskanie struktury bardziej zbliżonej do stanu równowagi.
Rozróżniamy wyżażanie: zupełne, niezupełne, izotermiczne, grafityzujące, odprężające.
Hartowanie – austenityzowanie i następne oziębianie z szybkością umożliwiającą uzyskanie struktury martenzytycznej lub bainitycznej.
Odpuszczanie - grzanie uprzednio zahartowanego przedmiotu do temp niższej od Ac1 i chłodzenie w celu zmiany struktury i właściwości. Rozróżniamy: Niskie ok. 150-250oC, średnie ok. 250-500oC, wysokie ok. 500-Ac1.
Ulepszanie cieplne – połączenie operacji hartowania i wysokiego lub średniego odpuszczania
Przesycanie – nagrzewanie do temp rozpuszczania się faz i następnie oziębianie w celu otrzymania przy temp. pokojowej metastabilnego roztworu stałego.
Starzenie – wygrzanie przy temp. pokojowej lub przy innej temp. niższej od temp. rozpuszczania, w celu wydzielenia faz z przesyconego roztworu stałego o odpowiednim stopniu dyspersji.
Termopara – przyrząd służący do pomiaru temp. Wykorzystuje zjawisko termoelektryczne, polegające na indukowaniu się siły termoelektrycznej w połączonej parze przewodników, których końce umieszczone są w punktach o różnej temp.
Badania makroskopowe – polegają na obserwacji okiem nieuzbrojonym lub przy niewielkim powiększeniu odpowiednio szlifowanych i trawionych zgładów, a także przełomów elementów metalowych. Badania te są badaniami niszczącymi ze względu na konieczność wycięcia z badanego elementu odpowiedniej części która następnie jest przedmiotem obserwacji.
Odczynniki: Heyna – ujawnia segregację fosforu i węgla oraz w pewnej mierze strukturę pierwotną. Oberhoffera – ujawnia segregację fosforu i strukturę pierwotną. Baumana – ujawnia rozmieszczenie siarki, częściowo fosforu. Fry – ujawnia odkształcenia plastyczne. Chromowy – ujawnia rozmieszczenie zanieczyszczeń. Jacewicza – ujawnia nieciągłości materiału, wtrącenia niemetaliczne oraz układ włókien. Adlera – ujawnia strukturę spoin.
Próba przełomu niebieskiego –pozwala na ocene wewnętrznych wad makroskopowych stali.
Surówki i żeliwa – stopy żelaza w węglem o teoretycznej zawartości węgla od 2,11 do 6,67. Różnica między nimi polega na sposobie otrzymywania; surówki są bezpośrednim produktem wielkiego pieca, żeliwa otrzymuje się po przetopieniu surówki w piecach odlewniczych.
Żaroodporne – odporne na utleniające działanie gazów przy temp pow 600oC
Żarowytrzymałe – zdolne do przenoszenia obciążeń w wysokich temperaturach

Po co zrzucać kapsułę zawierającą chmurę atomów rubidu, zestaw laserów i pułapkę magnetyczną w dół 110-metrowego szybu? Odpowiedź: by sprawdzić fundament słynnej teorii Alberta Einsteina!

Od niemal stu lat fizyka cierpi na coś w rodzaju rozdwojenia jaźni. Współcześnie opiera się bowiem na dwóch bardzo solidnych, ale wzajemnie niekompatybilnych fundamentach: ogólnej teorii względności oraz mechanice kwantowej. Można powiedzieć, że pierwsza z nich bezbłędnie radzi sobie z opisem Wszechświata w skali makro (włącznie z Wszechświatem jako całością), podczas gdy druga doskonale odzwierciedla skalę mikro – w tym własności podstawowych składników materii.

Już sam Einstein, a po nim kolejne generacje fizyków próbowali i wciąż próbują połączyć te dwie zwaśnione teorie w jedną spójną strukturę teoretyczną. Jak dotąd ten ambitny projekt nie został uwieńczony sukcesem, co w dużej mierze spowodowane jest brakiem danych eksperymentalnych. O ile bowiem każda z dwu wspomnianych powyżej teorii zwycięsko przechodzi kolejne testy w opisywanych przez siebie skalach Wszechświata, o tyle trudno jest przeprowadzić dobre doświadczenie na pograniczu tych skal. Mowa tu o układach rozmiarów milimetrowych, w których zarówno zjawiska kwantowe, jak i relatywistyczne (tj. opisywane przez teorię względności) są praktycznie niezauważalne.

Od 15 lat naukowcy są jednak w stanie tworzyć taki układ fizyczny, który mimo swoich makroskopowych rozmiarów wciąż przejawia niezwykłe kwantowomechaniczne właściwości. Mowa tu o tzw. BEC, czyli kondensacie Bosego-Einsteina (wym. bozego-ajnsztajna). Kondensat ten można wyobrażać sobie jako gaz, którego cząstki ulegają tak silnemu kwantowemu rozmyciu, iż w ogóle przestaje być sensowne mówienie o poszczególnych cząstkach – układ stanowi pojedynczą falę materii.

Tworzenie i badanie tego układu wymaga niestety wiele zachodu. Przeważnie polega to na wzięciu zwykłego gazu atomowego (np. rubidu-87), uwięzieniu go w pułapce magnetycznej i schłodzeniu – np. za pomocą lasera – do ultraniskich temperatur (w wyższych efekty kwantowe przegrywają z chaotycznymi ruchami termicznymi). Potem pułapka jest wyłączana, a kondensat po rozdęciu się do milimetrowych rozmiarów chmurki jest poddawany laserowym pomiarom. Nic dziwnego, że potrzebna jest tu zaawansowana aparatura rozłożona na stabilnym, laboratoryjnym stole.

No, z tym stołem to już nieaktualne. Ostatnio uczonym z Uniwersytetu w Hanowerze (Niemcy) udało się zapakować cały opisany w poprzednim akapicie zestaw doświadczalno-pomiarowy do specjalnej kapsuły, w której BEC jest otrzymywany i badany podczas 4,7-sekundowego spadku w dół 110-metrowego szybu. Na koniec kapsuła ląduje bezpiecznie w głębokim na 8 metrów zbiorniku wypełnionym styropianowymi kuleczkami. Dostępny jest krótki materiał filmowy z przebiegu eksperymentu.

Można spytać: “No dobrze, ale co tu ma do rzeczy ogólna teoria względności?”. Otóż ma – i idzie tu nawet o kwestie zasadnicze. Słynna teoria Einsteina opiera się bowiem na tzw. zasadzie równoważności, która stanowi, że siła grawitacji jest lokalnie nieodróżnialna od sił bezwładności. Mówiąc obrazowo, dla człowieka w spadającej (i nieprzeźroczystej) windzie nie istnieje sposób, aby dowiedział się, czy spada, czy po prostu grawitacja się “wyłączyła” (pomijamy tu końcowe uderzenie o grunt jako potencjalne źródło wiedzy).

Choć zasada ta wydaje się (?) rozsądna, to wciąż nie wiadomo, czy podlegają jej także układy kwantowe. To właśnie niemiecki kondensat, postawiony w sytuacji nieszczęśnika z poprzedniego akapitu, ma pozwolić ustalić to raz na zawsze. Jeśli zasada okaże się spełniona, podpowie to sposób na rozszerzenie mechaniki kwantowej o efekty relatywistyczne. Jeśli nie, wskaże to miejsca, w których trzeba poprawić Einsteina. W obu przypadkach, dostarczy to tak potrzebnych empirycznych wskazówek dla teoretyków poszukujących głębszego, jednolitego opisu rzeczywistości.

New Scientist