" />W samych Siedliskach nie byłem, ale bardzo ciekawe jest sąsiednie Nakło :

miasto na przełomie XVIII i XIX w. ponownie prawa miejskie w latach 1825-1870. Kościół parafialny p.w. św. Mikołaja z 1712r. przebudowany w 1726, obo dzwonnica z 1 poł. XIX w. Kaplica z przełomu XIX i XX w. kaplica cmentarna z 1895r. przy kościele dawny szpital z 1795r. przebudowany w szkołę. Barokowo-klasycystyczny pałac Bystrzanowskich z lat 1770-80 przebudowany w 2 poł. XIX w. przez Zbijewskich, do niedawna dom dziecka, ocecnie nie używany

Chyba ktoś go jednak wykupił, jak jesienią przejeżdzałem obok rowerkiem to były jakieś tablice zakaz wstępu i jacyś robotnicy się kręcili...

Rządcówka, spichleż i brama z przełomu XVIII i XIX w. obora i dawna stajnia z XIX w. Park geometryczny z początku XVIIIw. Kilka drewnianych zagród i domów z przełomu XIX i XXw.

O Siedliskach jest troszkę na stronie szczekociny.pl :

Siedliska – w XV wieku wieś była własnością Tęgoborskich herbu Bylina, według reg. pob. Powiatu krakowskiego z roku 1490 wieś Siedliska należy do parafii Pilica. W roku 1581 wieś należała do parafii Nankło i była w części własnością Andrzeja Tęgoborskiego, Walerego Otfinowskiego i Bartłomieja Tęgoborskiego.
W okresie międzywojennym właścicielami Siedliska są Komorowscy. W okresie II wojny światowej w majątku tym przebywa Franciszek Starowieyski- słynny malarz. Z rodu Komorowskich z Siedliska wywodzi się Anna Komorowska, której córka Matylda d’UDEKEM d’ACOZ, została żoną księcia Filipa – belgijskiego następcy tronu, czyli przyszła królowa Belgii.

Zresztą w tym pasie (Św. Anna - Lelów - Szczekociny - Żarnowiec - Miechów) jest wiele, bardzo wiele ciekawych obiektów i miejsc - tędy biegła najstarsza nitka traktu handlowego z Krakowa... Przy okazji polecam 'zwiedzić' Irząde.

" />Malarstwo polskie - Klasycyzm
sztuka polska drugiej połowy xviii i początku xix w. nie daje się określić jednym terminem stylowym, który by objął bez reszty różnorodność i złożoność zjawisk artystycznych tego okresu. na pełny obraz ówczesnej sztuki polskiej składają się rozmaite odmiany i tendencje artystyczne, które tworzą nurty rozwijające się równolegle. silny jest jeszcze nurt późnobarokowy, na prowincji w dekoracji wnętrz kościelnych w dalszym ciągu trwa rokoko. coraz widoczniej jednak formy barokowe zaczynają ustępować, coraz potężniejszy staje się nurt klasycystyczny, obejmujący niemal całą sztukę polską drugiej połowy xviii w. początkowo jeszcze silnie zabarwiony barokiem i stąd często nazywany klasycyzmem barokowym, bliżej lat osiemdziesiątych xviii w. nabiera coraz większej dyscypliny formalnej, aby w końcu zatracić całkowicie reminiscencje barokowe.
malarstwo klasycystyczne podejmowało najchętniej treści patriotyczne i tematykę czerpaną z historii i mitologii rzymskiej lub greckiej. w zakresie formy realizowano winckelmanowską zasadę piękna, dla której ideałem była rzeźba antyczny. rysunek odgrywał najpoważniejszą rolę w owych statycznych kompozycjach, a koloryt ograniczony do tonów lokalnych i reliefowy modelunek miały go tylko podkreślić.
malarstwo klasycystyczne rozwijało się w polsce w dwóch zasadniczych etapach. pierwszy z nich - to okres oświecenia, lata panowania stanisława augusta. etapem drugim były czasy porozbiorowe, m.in. księstwa warszawskiego i królestwa kongresowego.
tendencje rozwojowe polskiego malarstwa klasycystycznego przebiegały na ogół zgodnie z linią rozwojową sztuki zachodnioeuropejskiej. z wielkiej liczby twórców, na ogół anonimowych, wybija się kilka indywidualności, np. konstanty aleksandrowicz (portret ks. karola radziwiłła, ok. 1785) i józef faworski (portret wiktorii madalińskiej).
malarstwo oficjalne reprezentowali artyści działający w bezpośredniej styczności z dworem stanisława augusta. byli to początkowo wyłącznie artyści obcy - głównie włosi i francuzi: jean pillemant - malarz dekoracyjny, projektujący również ornamenty do dzieł sztuki zdobniczej, jan bogumił plersch - autor wybitnych iluzjonistycznych malowideł w pomarańczarni w warszawskich Łazienkach, a przede wszystkim pierwszy oficjalny malarz króla - marcello bacciarelli i najważniejszy dla przyszłego rozwoju malarstwa polskiego - bernardo bellotto zwany canaletto.
do malarzy zrywających z tradycją baroku, a przyjmujących coraz częściej nowe klasyczne reguły, należeli uczniowie bacciarellego: józef wall i kazimierz wojniakowski. szczególnie w portretach malowanych przez wojniakowskiego przejawia się tak charakterystyczny dla malarstwa klasycystycznego przedmiotowy stosunek do modela, wolny od idealizowania i czułostkowości.
również ostatnia faza twórczości uczniów smuglewicza należy do fazy dojrzałego klasycyzmu; świadczą o tym portrety malowane przez macieja topolskiego i józefa peszkę, w których rysunek dominuje nad bryłą i kolorem.

Pałac Dernałowiczów wraz z parkiem

Pałac w Mińsku Mazowieckim jest najświetniejszym zabytkiem architektury świeckiej w mieście. Według najnowszych badań pierwotna budowla została wybudowana w XVI wieku przez Wolskich, właścicieli Sendomierza, jako dwór obronny z narożnymi cylindrycznymi wieżami. Dopiero w XVII w. obiekt został przekształcony w alkierzowy pałac przez Warszyckich, koleinych właścicieli Mińska (w tym okresie byli oni jednocześnie właścicielami Sandomierza) Inicjatorem tego przedsięwzięcia był Stanisław Warszycki (1599 -1681) magnat, właściciel rozległych dóbr głównie w Małopolsce. Mińsk, którego również był właścicielem, stanowił jedną z wielu jego siedzib (tzw. Pobocznych) przy okazji pobytu w Warszawie. W XVIII w. przypada kolejna, mało znana rozbudowa pałacu, m.in. z tego okresu pochodzi rokokowy kominek w sieni. Najważniejszą jednak przebudowę pałacu dokonali Jezierscy. W latach 1807-1870 byli oni właścicielami miasta i dóbr ziemskich Mińsk. W latach 1825-1828 obiektowi nadano obecną klasycystyczną postać. Pałac został podwyższony o jedną kondygnację, co spowodowało zmianę nachylenia dachu na mniej stromą. Dotychczasowe elewacje boczne, mające charakter alkierzy, w wyniku zmian architektonicznych stały się ryzalitami.

Przed 1855r. runął południowo-wschodni narożnik pałacu. Wydarzenie to spowodowało kolejną przebudowę, którą dokonał następca rodu Jezierskich - Seweryn Doria Dernałowicz. m. in. dobudował boczne klatki schodowe, a główną przekształcono. Dostawiono także dwa tarasy (od strony wschodniej i zachodniej) .

Od 1870r. właścicielem pałacu, miasta i dóbr ziemskich - Mińsk był Seweryn Doria Dernałowicz z Repek k. Sokołowa Podlaskiego, (syn Stefana i Pelagii z książąt Puzynów). Urodził się w 1831r., w Stefanowie pow. rochaczewski gub. mohylewskiej). Jak już wspomniano, dobra te nabył od Karola Jezierskiego na mocy kontraktu z dnia 21 marca 1870r. zawartego przed Włodzimierzem Kretkowskim- rejentem za kwotę 150 000 rubli srebrem. W tym okresie dobra te znane pod nazwa hipoteczną jako Majetność Ziemska Mińsk składały się z miasta Mińska, z folwarków Mińsk i Mikanów, młynów Jasionka, Tartak i Stankowizna oraz osad karczemnych we wsiach Arynowie, Cielechowiźnie, Pohulance, Kędzierak, Mikanowie i przy stacji kolei żelaznej w Mińsku, - osad czynszowych Huta i Stasinów przyległych. Cała majętność obejmowała powierzchni morgów 3613, prętów 25 miary nowopolskiej, tj. 2023 ha 33 arów i położona była w Gminie Mińsk, Powiecie Nowo-Mińskim Guberni Warszawskiej (cytat zgodny z oryginałem).

Dzięki parcelacji terenów dworskich bezpośrednio przylegających do Mińska, miasto mogło się rozwijać, głównie w kierunku zachodnim i południowo-zachodnim. Pod koniec lat 70. XIX w. zostały rozparcelowane grunty, które stanowią dzisiaj tereny między ulicami Kazikowskiego a Kościuszki i Warszawską a dworcem kolejowym. Jeszcze w tamtym stuleciu powstały wille za torami, dziś ul. gen K. Sosnkowskiego i Stankowizna. Dopiero w okresie międzywojennym miasto powiększyło się m.in. o byłe grunty folwarczne, położone na północ od ul. Warszawskiej. W ten sposób powstała dzielnica Mińsk - Ogród Miasto, nazwana później Nowym Miastem.

Należy dodać, iż Seweryn Doria Dernałowicz był współzałożycielem i prezesem (w l. 1906-1911) miejscowego Towarzystwa Rolniczego, które od 1913r. występuje pod nazwą Okręgowe Towarzystwo Rolnicze, a od 1930 jako Okręgowe Towarzystwo Organizacji i Kółek Rolniczych. Po 1911r. był prezesem honorowym tego Towarzystwa. Zasiadał także w Radzie Nadzorczej Mińskomazowieckiej Ochotniczej Straży Pożarnej, w której pełnił obowiązki skarbnika. Był również kolatorem mińskiego kościoła parafialnego. To on m. in. finansował przebudowę i rozbudowę tego kościoła wg projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. Zmarł w Mińsku dnia 30 l 1924r. o godz. 4 rano w wieku 93 lat. Został pochowany w rodzinnych dobrach repkowskich k. Sokołowa Podlaskiego. Jako znany dobroczyńca i filantrop oraz kolator kościoła p.w. NNMP został upamiętniony tablicą znajdującą się w prezbiterium, na ścianie zachodniej.

Pałac do 1944r. był własnością prywatną (jak i otaczający go park), który był miejscem rekreacji zarówno dla właścicieli, jak i ich gości. Budynek szczęśliwie ocalał podczas dwóch wojen światowych, jednak podczas ostatniej został częściowo zdewastowany. Po wyzwoleniu w lipcu 1944r. znajdował się w nim szpital polowy dla żołnierzy radzieckich, a następnie użytkował go PGR.

W latach 1956-1959 był gruntownie restaurowany i adoptowany na cele szkolne. Podczas tych prac usunięto tarasy. Przez krótki okres mieściła się tu Szkoła Podstawowa nr 3, a następnie (do 1974) Technikum Chemiczne i Miejski Żłobek. W latach 1976-1987 pałac został gruntownie odrestaurowany z przeznaczeniem na Mieiski Dom Kultury, Miejską Bibliotekę Publiczną i siedzibę Towarzystwa Przyjaciół Mińska Mazowieckiego, które w 2002r. przeniosło się do pałacu hr. Lubieńskiei przy ul. Okrzei 16.

Pałac w Mińsku Maz. stanowi przykład polskiej siedziby gruntownie przekształcanej w każdym stuleciu, w zależności od panującego stylu i mody. Jest jedną z najcenniejszych pamiątek narodowego dziedzictwa. W jego progach gościły wielkie postacie historyczne, jak w XVII w. - król Zygmunt III Waza z małżonką Konstancją, (w okresie potopu) król szwedzki Karol X Gustaw i hetman polny Stefan Czarniecki, w XVIII w. - Ks. Stanisław Staszic i Delfina Potocka, w XIX w. - działacz i publicysta polityczny oraz pisarz Julian Ursyn Niemcewicz, wódz naczelny w powstaniu listopadowym gen. Jan Skrzynecki. gen. i poeta Franciszek Dzierżykraj-Morawski, ilustrator i malarz Michał Elwiro Andriolli (dzierżawca wieczysty podmińskiego Stasinowa - obecnie teren miasta przy ul. Warszawskiej za jednostką wojskową, sąsiadujący z ogródkami działkowymi), na przełomie XIX i XX w. - malarz Julian Cegliński z Janowa (pochowany na mińskim cmentarzu), etnograf, folklorysta i kompozytor Oskar Kolberg, malarz Władysław Podkowiński. późniejszy marszałek i wielki bohater narodu fińskiego Carl Gustaw Mannerheim, pisarz Henryk Sienkiewicz, powieściopisarz, nowelista, publicysta i dramaturg Stefan Żeromski, historyk, etnograf i archeolog Zygmunt Gloger, marszałek Józef Piłsudski, gen. Józef Haller, gen. Kazimierz Sosnkowski oraz malarz Wojciech Kossak.

Galeria zdjęć: http://www.minskmaz.com