NTO 29 października 2006

Uczniowie przeniosą się do nowej szkoły

Specjalny Ośrodkek Szkolno-Wychowawczy przeprowadza się na ul. Grodkowską. Będzie miał do dyspozycji 4 tys. metrów powierzchni.

W piwnicy będzie kuchnia, magazyny i szatnia. Na parterze szkoła dla uczniów z większym stopniem niepełnosprawności z salą logopedyczną i rehabilitacyjną. Do tego stołówka i gabinet pielęgniarski.

Na pierwszym piętrze szkoła dla dzieci z mniejszym stopniem niepełnosprawności.
Na drugim piętrze internat na 50 miejsc (do tej pory było ich jedynie 36, dyrektor z ciężkim sercem musiał odmawiać chętnym).

Remont kosztował ponad 2,6 mln zł i trwał aż dwa lata. W starym koszarowcu, który gmina przejęła od wojska, trzeba było wymienić wszystko, od okien i instalacji zaczynając. I zamontować całą masę zabezpieczeń, z drzwiami ogniotrwałymi włącznie. Teraz są też windy, osobowa i towarowa, oraz dwa podjazdy dla niepełnosprawnych.

- Właściwie z budynku została tylko stara skorupa, elewacja i dach - mówi Jacek Tyczka, dyrektor Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego. - Też go trzeba wymienić, ale dopiero w drugim rzucie.
W powiecie, który sprawuje piecze nad Ośrodkiem, mówią, że postawienie nowego budynku może byłoby tańsze, ale nigdzie w okolicy nie ma wolnej działki budowlanej.

Do remontu została także sala gimnastyczna, w której kiedyś ćwiczyli poborowi. Ośrodek walczył o nowy budynek sześć lat, więc jest wdzięczny za to, co dostał.
Dla 280 podopiecznych przeprowadzka oznacza po prostu naukę w normalnych warunkach. Godnie - to jest chyba najwłaściwsze sowo.

- Do tej pory byliśmy największą liczebnie szkołą specjalną na Opolszczyźnie, ale najmniejszą pod względem lokalowym - twierdzi dyrektor Tyczka. - Małe, niefunkcjonalne budynki nie nadawały się na placówkę oświatową. Zajęcia odbywały się aż w trzech miejscach, nauczyciele dokonywali cudów zręczności, by w ciągu 10-minutowej przerwy przemieścić się między salami.

W dotychczasowej siedzibie przy ul. Łąkowej było pięć sal lekcyjnych i tylko dwie pracownie: stolarska i gospodarstwa domowego. Niebezpiecznie strome schody, jedna klatka schodowa i korytarze tak wąskie, że jak się otworzyło drzwi do klas, nie można się było przecisnąć. Uczniowie ćwiczyli w przerobionych pomieszczeniach gospodarczych.

Słowem: codzienna ciężka walka z ciasnotą. W koszarowcu jest aż 4 tys. metrów kwadratowych powierzchni.
- Jeszcze dwa lata temu przewidywaliśmy, że zostanie sporo wolnej przestrzeni - mówi Kazimierz Darowski, naczelnik wydziału edukacji w nyskim starostwie. - Okazuje się, że jest całkowicie wypełniona.

Pięć lat temu uczniów było jeszcze 170, dziś ta liczba niemal się podwoiła. Przyjeżdżają z pięciu gmin, mają różny stopień niepełnosprawności (od głębokiego do lekkiego) i od 7 do 25 lat. Pedagodzy zwracają uwagę, że coraz więcej przybywa gimnazjalistów, którzy jakoś przebrnęli przez podstawówkę, ale już nie dają sobie rady w kolejnej zreformowanej szkole.

Jacek Tyczka mówi, że to znak czasów, objaw cywilizacyjny:
- W całej Europie tak się dzieje. W szkołach publicznych liczba dzieci maleje, w szkołach specjalnych rośnie. Do tej pory te z głębszą niepełnosprawnością były ukrywane w domach, teraz ich rodzice, żeby dostać zasiłek, muszą wykazać, że chodzą do szkoły.

Bieda i bezrobocie też ma wpływ na wzrost liczby podopiecznych.
Minusy tej pracy: znalazłyby się, ale po co o nich mówić?
Plusy: satysfakcja, że niesie się pomoc potrzebującym, obserwowanie, jak wychowankowie odzyskują wiarę w siebie, nadwerężoną po latach nauki w szkole masowej.
Tak więc w poniedziałek na parterze byłego koszarowca dzieci głęboko upośledzone zaczną zajęcia. Na przykład jak jeść, używając noża i widelca.
To też jest pomoc.

Pod lupą
Państwowy Zakład Wychowawczy dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną powołano w Nysie 1 lipca 1962 r. Od 1 września 1962 r. zaczęła działać przy nim szkoła podstawowa specjalna. W pierwszym roku szkolnym zapisano do niej 64 uczniów. Dziś w różnych typach szkół Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego (podstawówki i gimnazja zróżnicowane pod kątem upośledzenia uczniów) uczy się 280 osób. Do tej pory ukończyło go ponad 1200 wychowanków. SOSW zatrudnia 65 pracowników, w tym 47 pedagogów. Jego patronem jest ks. Jan Twardowski.

Źródło: http://www.nto.pl/apps/pb...WIAT02/61029007

Joanna Forysiak
jforysiak@nto.pl
077 44 32 616

A ci armatorzy Cię nie interesują ?

Od wojny na dnie Zatoki Puckiej, w rejonie Osłonina, spoczywają wraki czterech niedużych, drewnianych żaglowców towarowych z przełomu XIX i XX wieku. Dopiero niedawno jednak udało się je zlokalizować i zidentyfikować archeologom podwodnym z Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku.Do wybuchu wojny małe żaglowce eksploatowane były przez armatorów kaszubskich z Rewy. Jeszcze w okresie międzywojennym pod polską banderą żeglowało po Zatoce Gdańskiej dziesięć takich jedno- lub dwumasztowych statków. Ich macierzystą przystanią była Rewa, którą już na niemieckich mapach z ubiegłego stulecia oznaczono, jako mały port morski, choć w rzeczywistości były tam tylko pomost przeładunkowy i kotwicowisko żaglowców. Większość kaszubskich statków uległo uszkodzeniom lub całkowitej zagładzie na kotwicowisku rewskim w latach 1939-1945, a jeden przebudowano po wojnie na kuter rybacki.
- Sporządzając morską dokumentację archeologiczną penetrujemy dokładnie niektóre akweny, wykorzystując m.in. fotografie lotnicze i sonary, elektroniczne urządzenia do wykrywania obiektów podwodnych - mówi Iwona Pomian, kierownik Działu Poszukiwań i Badań Podwodnych CMM.
- Następnie nanosimy na mapy pozycje wszystkich historycznych obiektów podwodnych. Często też sami schodzimy pod wodę, aby obejrzeć jakieś znalezisko. W ten sposób natrafiliśmy cztery wraki żaglowców rewskich, leżące w Zatoce Puckiej, pomiędzy Osłoninem a Beką.Przed trzydziestu laty płetwonurkowie z gdyńskiego klubu Kotwica odnaleźli i spenetrowali powierzchownie pokład jednego z wraków rewskich, który był pozostałością żaglowca "Helena". Wydobyli wtedy z niego lornetkę, kompas i trochę elementów wyposażenia pokładowego. Eksponaty te trafiły do muzeum morskiego.- Postanowiliśmy ponownie odnaleźć wrak "Heleny". Odszukaliśmy nie tylko ten żaglowiec, ale także leżący obok kadłub "Katarzyny" oraz zalegające nieco dalej wraki "Erwina" i "Eugenii". Znaleźliśmy również pozostałości dawnego drewnianego pomostu przeładunkowego - dodaje Pomian.Jacek SieńskiKaszubska żeglugaRozwojowi lokalnej żeglugi towarowej w rejonie Zatoki Gdańskiej sprzyjał brak połączeń drogowych pomiędzy miejscowościami nadbrzeżnymi i na Mierzei Helskiej. Nie bez znaczenia były też niższe koszty przewozów morskich.Już przed sześciu wiekami w okolicy Beki i Rewy przeładowywano na małe żaglowce drewno, spławiane wcześniej rzeką Redą.
W późniejszych stuleciach statkami takimi transportowano, pomiędzy portami leżącymi nad Zatoką Gdańska, torf i materiały budowlane. W XIX wieku niedużymi żaglowcami przewożono do Gdańska piach i żwir pozyskiwany z dna Zatoki Puckiej, a także - głazy i cegły.Nie było przypadkiem, że ośrodkiem lokalnej żeglugi nad Zatoką Gdańską była kaszubska miejscowość Rewa. Zadecydowało o tym jej dogodne położenie nad głęboko wcinającą się w ląd zatoczką, osłoniętą tzw. szperkiem, czyli piaszczystą mierzeją.

ŻAGLOWCE Z REWY
Nazwa -- rok budowy/rok przebudowy -- długość -- armator
1. "Anna" ------------- 1901 ------------------- 13,1 m --- Antoni Pioch
2. "Ekonomia" ------- 1906 ------------------- 11, 8 m -- Franciszek Marek
3. "Erwin" ------------ 1874/1902 ------------ 13, 8 m -- Jan Długi
4. "Eugenia" --------- 1905 ------------------- 12, 4 m -- Franciszek Bigot
5. "Helena" ---------- 1872/1906 ------------ 13, 6 m -- Józef Długi
6. "Henrietta" ------- 1853/1907 ------------ 14, 3 m -- Augustyn Markowc
7. "Henryk" ---------- 1869/1904 ------------ 14, 2 m -- Klemens Długi
8. "Leopold" ---------- 1910 ------------------ 13, 3 m -- Michał Markowc
9. "Marta" ------------ 1862/1905 ----------- 17, 6 m --- Franciszek Voss
10. "Tersa" ----------- 1907 ------------------- 12, 8 m -- Jan Długi

(o zaznaczonych moge powiedzieć więcej - to moj dziadek i pradziadek)

Cztery żaglowce zbudowano w Rewie i wszystkie dziesięć tam przebudowano. Pozostałe sprowadzono do Rewy z portów niemieckich i skandynawskich. Iwona Pomian, kierownik Działu Poszukiwań i Badań Podwodnych Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku:
- Wraki rewskich żaglowców należałoby odsłonić i dokładnie zbadać. Trudność polega na tym, że leżą one kilkaset metrów od brzegu i na małej głębokości. Nie możemy więc podpłynąć do nich naszym statkiem badawczym "Kaszubski Brzeg", gdyż ma on zbyt duże zanurzenie. Badania trzeba będzie prowadzić z lądu, w oparciu o bazę nurkową założoną na płytko zanurzonym pontonie. Musimy znaleźć sponsora, który pokryłby koszty takiej ekspedycji i badań prowadzonych od strony lądu. Postaramy się zainteresować tym środowiska kaszubskie, bowiem znalezisko jest świadectwem wielowiekowych tradycji morskich Kaszubów.
Winda "Katarzyny" według relacji Iwony Pomian, archeologa morskiego, z czterech wraków żaglowców kaszubskich, spoczywających na dnie Zatoki Puckiej, w najlepszym stanie znajduje się kadłub "Katarzyny". Mimo pokrywającej go warstwy glonów, roślinności podwodnej i pąkli, widać wyraźnie wystające z piachu dennego burty z wręgami oraz fragmenty pokładu z windą kotwiczną, lukami i nadbudówką. Zapewne na wszystkich czterech wrakach jest wiele ciekawych obiektów, które powinny wzbogacić zbiory Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku.(JAS)

Źródło: Dziennik Bałtycki Autor: (JAS) 8 luty 2000